Ο ΜΠΑΓΑΣΑΚΟΣ

ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ σύντροφοι ή μια πρώτη απόπειρα επικοινωνίας










Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Όταν ο ΜΠΑΓΑΣΑΣ βολτάρει....."ΠΟΛΕΜΟΣ & ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ"

Αγαπημένοι μου σύντροφοι, γεια και χαρά σας.
Ένας φιλαράκος μου, ο Φάνης, μπάρμαν κι όχι επαγγελματίας ιστορικός, ταπεινός όμως και ζημιάρης σαν κι εμένα, πάντα μου λέει,
-Για τον δεύτερο  Παγκόσμιο Πόλεμο ρε Γιωργάκη γνωρίζουμε αρκετά, για τον πρώτο ελάχιστα.
Και πραγματικά σύντροφοι μου, η πολύνεκρη σύρραξη που συμβατικά άρχισε στις 3 Αυγούστου του 1914 με την επίδοση κήρυξης πολέμου απ’ τη Γερμανία στη Γαλλία επί της ουσίας δεν έχει λήξει ακόμη…..Η άλλη σύρραξη, αυτή των ετών 1939-1945, μπορεί απλά να θεωρηθεί μια φάση της…..Κι αυτό είναι εύκολα κατανοητό αρκεί να σκεφτεί κανείς τι γινόταν και τι γίνεται ακόμα και σήμερα στη γειτονιά μας, τα Βαλκάνια. 
Γιατί άρχισε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος;  
Από πιτσιρικάς διάβασα το σπουδαίο, κατά την αντίληψη μου, πόνημα του Λένιν, «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», που επιχειρεί μια οικονομικού τύπου ανάλυση και ερμηνεία και με λίγα λόγια υποστηρίζει πως τα υπερκέρδη των τραπεζών υπαγόρευσαν νέα κατανομή των χωρών του κόσμου μας…..Αποτέλεσμα αυτής της  απαίτησης  υπήρξαν οι συγκρούσεις που κατέληξαν στον Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αν όμως θυμηθούμε και τον Μαρξ που λέγεται ότι είπε μια μεγάλη πράγματι κουβέντα, «Αλήθεια δεν είναι αυτό που ερμηνεύει, αλλά εκείνο που αλλάζει την πραγματικότητα» τότε η ανάλυση του Λένιν, όσο κι αν προσέγγισε καταστάσεις που πολύ λίγοι τότε είχαν αποπειραθεί να προσεγγίσουν, είναι σαφές ότι δεν τόνισε άλλες παραμέτρους που η εμπειρία αργότερα απέδειξε αποφασιστικής σημασίας.
Η φρίκη του πολέμου σύντροφοι. ΑΝΩΝΥΜΟΣ Γερμανός φωτογράφος…..πολίτες –μεταξύ τους παιδιά- νεκροί από χημικά αέρια.
Και βέβαια σύντροφοι η σπουδαιότερη από τις παραμέτρους αυτές ήταν τα γεγονότα κι οι καταστάσεις στα Βαλκάνια, όπως διαμορφώθηκαν μετά τους Βαλκανικούς πολέμους. Και είναι σήμερα σαφές ότι εκείνος ο μικρός μα πολύνεκρος πόλεμος υπήρξε έκπληξη για τις δυνάμεις της εποχής…..Σκεφτείτε!!!.....Οι Βούλγαροι, στρατός τρανός με υποστήριξη και οργάνωση, που όλοι τους θεωρούσαν φαβορί κόλλησαν στην Αδριανούπολη ενώ οι Έλληνες κι οι Σέρβοι, τους οποίους δεν υπολόγιζε κανείς, πήραν οι μεν πρώτοι τη Θεσσαλονίκη και οι δεύτεροι το Κοσσυφοπέδιο.
Κι ολ’ αυτά σύντροφοι άλλαξαν την πραγματικότητα –θυμηθείτε τον Μαρξ- όμως με επιπτώσεις και συνέπειες που δεν άργησαν να φανούν…..Πού τελικά θα δινόταν το Κοσσυφοπέδιο; Στους Σέρβους που το απελευθέρωσαν και το θεωρούσαν ιστορική τους κοιτίδα ή στους Αλβανούς που το κατοικούσαν; Ζήτημα γερό, δύσκολο που οι δυνάμεις της εποχής το αντιμετώπισαν απλά ιδρύοντας την Αλβανία…..Τελικά βέβαια,  το Κοσσυφοπέδιο δόθηκε στη Σερβία –γεγονός που οι  Σέρβοι το πληρώνουν ακόμα και σήμερα που ουσιαστικά το έχουν χάσει- ­ κυρίως  για ιστορικούς λόγους, μα κι εξαιτίας της Ρωσικής υποστήριξης προς το Βελιγράδι.
ARIEL VARGES Ιταλικά στρατεύματα παρελαύνουν στη Θεσσαλονίκη στις 11 Αυγούστου του 1916.Από την έκθεση «ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ» στο ινστιτούτο Γκαίτε
Υποστήριξη που οδήγησε στη δυναμική επανεμφάνιση της Ρωσίας στα Βαλκάνια  χώρο στον οποίο –θυμηθείτε τα Ορλωφικά σύντροφοι- προσπαθούσε από αιώνες ν’ απλώσει την επιρροή της. Αυτό όμως δεν ήταν δυνατόν  ν’ αφήσει αδιάφορη την Αυστροουγγαρία, που κι αυτή επιχειρούσε ν’ απλωθεί στα Βαλκάνια, και είχα μάλιστα και βλέψεις σαφείς…..τη Θεσσαλονίκη μας.
Εδώ λοιπόν -κοντά μας- υψώνονταν απειλητικά αντιμέτωποι δύο δικέφαλοι αετοί…..Εκείνος των Ρομανώφ και ο άλλος των Αψβούργων. 
Το ζήτημα λοιπόν δεν ήταν μόνο οικονομικό, αλλά ούτε και θέμα σύγκρουσης δύο ιμπεριαλισμών…..Το ζήτημα τελικά ήταν βαθύτατα ιστορικό. Σκεφτείτε σύντροφοι!!!.....Ο δικέφαλος αετός των Ρομανώφ ξεκινούσε απ' τη Νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη του Ελληνικού Μεσαίωνα κι ο άλλος αετός, αυτός των Αψβούργων, απ' την Παλιά Ρώμη, την Ιταλική, εκεί όπου τα Χριστούγεννα του 800 ο Πάπας είχε στέψει τον Καρλομάγνο αυτοκράτορα των Ρωμαίων.
LEWIS HINE Αυτό το Τουρκόπουλο σύντροφοι δεν είναι κορίτσι…..απλά έχει κοτσίδες για να θυμάται τις αδελφές του που σκοτώθηκαν. Από την έκθεση «ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ» στο ινστιτούτο Γκαίτε, άντε και την επίσκεψη του ΜΠΑΓΑΣΑ. Αρχές τριωδίου του 2015.
Ποια λοιπόν απ’ τις δύο κληρονομιές ήταν η νόμιμη;
Σε ποιον κληρονόμο τελικά θα πήγαιναν τα Βαλκάνια, μια από τις σπουδαιότερες στρατηγικά περιοχές της Ευρωπαϊκής ηπείρου;
Θεωρητικά και εκ του ασφαλούς γράφοντας σήμερα μετά από τόσα χρόνια αγαπημένοι μου σύντροφοι θα μπορούσα διακαώς να υποστηρίξω ότι αυτό το ζήτημα θα μπορούσε να διευθετηθεί μέσω μιας  σύγκρουσης –πολεμικής και διπλωματικής- της Ρωσίας με την Αυστροουγγαρία.
Γιατί όμως η σύγκρουση αυτή εξελίχθηκε σε παγκόσμια;
Η απάντηση δεν είναι δύσκολη…..Απλά επειδή η Γερμανία συμπαρατάχθηκε με την Αυστροουγγαρία. Τούτο σήμερα κρίνεται λάθος. Όμως, το γιατί έγινε το λάθος αυτό…..είναι μια άλλη ιστορία.
ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΓΑΛΛΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ Διανομή αλευριού από Σέρβους στρατιώτες στο Μοναστήρι.
Κι όλα  τα παραπάνω τα έγραψα προσπαθώντας να σας πείσω σύντροφοι να δείτε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο –κόντρα στους κατά Σωκράτη πολλούς- με άλλο μάτι, το μάτι της γειτονιάς μας…..όχι δηλαδή σαν ένα στατικό πόλεμο χαρακωμάτων στο Δυτικό μέτωπο που κόστισε τη ζωή σε πάνω από είκοσι εκατομμύρια ψυχές, αλλά σαν ένα  πόλεμο που διεξαγόταν και στα χωριά και στις πόλεις, κοντολογίς εκεί όπου ζούσε ο ανυπεράσπιστος άμαχος πληθυσμός.
Γιατί αυτό συνέβη στα Βαλκάνια.
Κι αυτό ακριβώς προσπάθησε να καταδείξει η φωτογραφική έκθεση που επισκέφτηκα, «Πόλεμος και ειρήνη στα Βαλκάνια» που διοργανώθηκε  στο ινστιτούτο Γκαίτε, παρουσιάζοντας  μέσα απ' το φακό πέντε φωτογράφων, στιγμιότυπα απ’ την καθημερινότητα των κατοίκων στα Βαλκάνια την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου , επιχειρώντας – μ’ επιτυχία θα έλεγα- ν’ αποτυπώσει τον αντίκτυπο του πολέμου στη ζωή τους.
LEWIS HINE Πρόσφυγες κατευθύνονται προς την Αλβανία. Πόσα μίλια άραγε να περπάτησαν μόλο το βιος τους στην πλάτη τους;
Έτσι σύντροφοι μου, ο Αμερικανός LEWIS HINE (1874-1940) απεσταλμένος φωτογράφος του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού στα Βαλκάνια τότε, φωτογράφισε κι αποθανάτισε όλα τα οδυνηρά βιώματα του πολέμου στα παιδιά.
Κοιτάξτε μουτράκι φωτεινό, ο πιτσιρικάς σύντροφοι!!!
LEWIS HINE Τουρκόπουλο στη Θεσσαλονίκη μόλις έχει πάρει φαί απ’ τον Αμερικανικό Ερυθρό Σταυρό. 
LEWIS HINE Βελιγράδι χριστούγεννα 1918 Πλανόδιος βιολιστής. 

Ο Lewis Hine Wickes αγαπημένοι μου σύντροφοι ήταν Αμερικάνος κοινωνιολόγος και φωτογράφος, που πραγματικά χρησιμοποίησε τη μηχανή του σαν όπλο για την κοινωνική αλλαγή…..Επικεντρώθηκε στη καταγραφή της παιδικής εργασίας και της μετανάστευσης και τα ρεπορτάζ του έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αλλαγή της νομοθεσίας για την παιδική εργασία στις ΗΠΑ.

Τώρα ο άλλος Αμερικανός φωτογράφος , ο ARIEL VARGES (1890-1972), που το 1916 εργαζόταν στη Θεσσαλονίκη, αποθανάτισε την καθημερινότητα των κατοίκων της και τη συνύπαρξη τους με τους συμμάχους που τότε –λόγω απόβασης- ήταν μιλιούνια στην πόλη. 
ARIEL VARGES 30 Ιουλίου 1916 Ρωσικό πεζικό παρελαύνει στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης μετά την απόβαση του. 
ARIEL VARGES Ινδικά στρατεύματα εκπαιδεύονται στη χρήση αντιασφυξιογόνων μασκών.
Στις 5 Μαΐου του 1916 κατερρίφθη ένα Ζέππελιν απ΄τους Συμμάχους…..Ο σκελετός του εκτίθεται στην προκυμαία και φωτογραφίζεται απ’ τον ARIEL VARGES
Η έκθεση αυτή αγαπημένοι μου σύντροφοι είναι μεγαλειώδης.....Όλα κι όλα!!!Κι ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε μεγαλειώδης!!! Γιατί; Ήταν η τελευταία πράξη των Αυτοκρατοριών, ήταν οι τελευταίες στιγμές ενός ολόκληρου τρόπου ζωής και σίγουρα δεν ήταν απλώς μια σειρά από στρατιωτικές συμμαχίες κι επιχειρήσεις…..Ειδικά εδώ στη γειτονιά μας, αυτή η διαδικασία  ξεκίνησε το 1912 με τον διπλασιασμό της πατρίδας μας, προχώρησε με τη διαίρεση της εν μέσω Εθνικού διχασμού κι ολοκληρώθηκε το 1923, μέσα στην ταπείνωση , τις υποχρεωτικές ανταλλαγές πληθυσμών και την οριστική διαμόρφωση των Εθνικών κρατών. 
ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ που συνόδευσε τότε το Γερμανικό στρατό στην προέλαση του στη Σερβία και αποτύπωσε στιγμές της καθημερινότητας του.....Η Γερμανική μπάντα παιανίζει. 
Ο Ρώσος φωτογράφος και εικονολήπτης SAMPSON TCHERNOFF (1887-1929) βρέθηκε τότε στα Βαλκάνια απεσταλμένος απ’ το Ρώσο παραγωγό DRANKOV, εργάστηκε κυρίως σε έδαφος Σερβικό και κατέγραψε την υποχώρηση του Σερβικού στρατού στα βουνά της Αλβανίας.
Φοβερή φωτογραφία σύντροφοι!!! Η Σερβική υποχώρηση το 1915.
SAMPSON TCHERNOFF Σέρβοι στρατιώτες βαδίζουν προς την Αλβανία. 
Η Σερβική υποχώρηση το 1915.
SAMPSON TCHERNOFF Ο Σερβικός στρατός υποχωρεί στον ποταμό Μοράβα. 
Η έκθεση ολοκληρώνεται με την παρουσίαση δύο ανώνυμων φωτογράφων, που ανήκαν στον Γερμανικό και στον Γαλλικό στρατό.
ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ Καλοδιάθετος Γερμανός στρατιώτης επιβλέπει την ουρά των Σέρβων σε τοπικό μαγαζί. 
Στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου ο Γερμανικός στρατός εισέβαλε μέσω Αυστροουγγαρίας στα Βαλκάνια κι έφτασε μέχρι τη νότια Σερβία και τη Βουλγαρία, συνοδευόμενος από φωτογράφους και εικονολήπτες…..Ένας απ’ αυτούς που παρουσιάζεται εδώ αποθανάτισε σκηνές μάχης, αλλά και καθημερινότητας του στρατού και των κατοίκων.
ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ Σερβόπουλα στο χωριό τους που μόλις κατακτήθηκε.












Συγκλονιστική φωτογραφία αγαπημένοι μου σύντροφοι. ΑΝΩΝΥΜΟΣ φωτογράφος. Σερβόπουλα με πηλήκια του Αυστροουγγρικού στρατού παίζουν τους στρατιώτες.
Από την επίσκεψη του ΜΠΑΓΑΣΑ στην έκθεση.....Φεβρουάριος 2014 









































































Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

Όταν ο ΜΠΑΓΑΣΑΣ γράφει ιστορία.....Στίγματα της νεότερης Ελληνικής ιστορίας μέσα απ' την ιστορία, την προσφορά και τη δράση της Ι Μεραρχίας Πεζικού.....της "ΣΙΔΗΡΑΣ ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ" του στρατού μας.


Το έμβλημα του Β.ΣΣ
Αγαπημένοι μου σύντροφοι, στις 29 Νοεμβρίου του 2013 το Β’ Σώμα Στρατού «ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ Β’» - με μια απλή αλλά ιστορική τελετή- πέρασε στην ιστορία μετά από πενήντα ένα χρόνια παρουσίας του στη Βέροια και μετά από εκατόν ένα συνολικά χρόνια  ένδοξης  πορείας σε καιρούς ειρηνικούς, αλλά και στα πεδία των μαχών, πάντα για την προάσπιση των Εθνικών μας δικαιωμάτων.....Όμως το στρατηγείο του Σώματος –που στεγαζόταν στο στρατόπεδο «ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΜΥΝΤΑ» δεν έκλεισε μιας κι εκεί μεταφέρθηκε άμεσα το στρατηγείο της Ι Μεραρχίας Πεζικού «ΣΜΥΡΝΗ», στα πλαίσια εφαρμογής της νέας δομής δυνάμεων 2013-2027.
Το έμβλημα της Ι Μ.ΠΖ 
που συμβολίζει την ορμή του Έλληνα στρατιώτη. 
Γιατί από τις 14 Νοεμβρίου του 2013, n Ι Μ. ΠΖ διατέθηκε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού,  ανέλαβε το μεγαλύτερο μέρος του επιχειρησιακού τομέα του Β' ΣΣ  και σήμερα είναι ο μοναδικός Σχηματισμός του στρατού μας που διοικεί πέντε επίλεκτες Ταξιαρχίες  με διαφορετικό έργο και ρόλο…..  Δεν έχει καθορισμένη ζώνη ευθύνης, τηρεί ετοιμότητα άμεσης επέμβασης  και σε περιόδους κρίσης ή πολεμικής σύρραξης υλοποιεί τα Εθνικά σχέδια εξασφαλίζοντας τα εδάφη της πατρίδας μας.
Κι επειδή αγαπημένοι μου σύντροφοι η Ι Μεραρχία στην πορεία της νεότερης Ελληνικής, αλλά και της προσωπικής της  ιστορίας  υπήρξε αναμφισβήτητα μια απ' τις πλέον αξιόμαχες μονάδες του στρατού μας, με συνεχή παρουσία στα πεδία των μαχών θα τη θυμηθούμε για να ξανανιώσουμε ότι η σημερινή μας ελευθερία είναι,
«απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη
Των Ελλήνων τα ιερά»
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν!!
1. Η Ι Μεραρχία Πεζικού λοιπόν, ξεκίνησε την ιστορική της διαδρομή στη Λάρισα στις 19 Μαρτίου 1897, λίγες μόνο μέρες πριν την έναρξη του ατυχούς Ελληνοτουρκικού πολέμου…..Πρώτος διοικητής της ορίστηκε ο Υποστράτηγος Νικόλαος Μακρής (Μεσολόγγι 1827-Αθήνα 1911 Στρατιωτικός, Αρχηγός της Βασιλικής Χωροφυλακής, βουλευτής και  Πρόεδρος της αναθεωρητικής Βουλής του 1911…..Στον πόλεμο του 1897 ανέλαβε την αρχηγία του στρατού Θεσσαλίας, την οποία αφού παρέδωσε στον Κωνσταντίνο ανέλαβε διοικητής της Ι Μεραρχίας…..Στον ατυχή αυτόν πόλεμο διακρίθηκε γιατί διέσωσε τη Λαμία από βέβαια κατάληψη.).....Μονάδες της τότε ήταν η 1η και η 2η Ταξιαρχία και τρία ανεξάρτητα τάγματα Ευζώνων και αποστολή της η επιτήρηση των συνόρων απ’ το Θερμαϊκό κόλπο ως το Τύρναβο.....Με τη λήξη αυτού του πολέμου μετρήθηκαν κι οι πρώτες απώλειες.....232 νεκροί αξιωματικοί και οπλίτες και πολλοί τραυματίες. 
«Η μάχη των Φαρσάλων»  ελαιογραφία του  Γεώργιου  Ροϊλού  (Στεμνίτσα Γορτυνίας 1867 – Αθήνα 1928) ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες ζωγράφους της «ομάδας του Μονάχου» με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα ιστορικά θέματα και την προσωπογραφία. 
Tο τέλος του 19ου αιώνα αγαπημένοι μου σύντροφοι κουβάλησε μαζί του και το τέλος μιας αυταπάτης….. H πατρίδα μας χρεοκοπημένη ήδη οικονομικά -θυμηθείτε το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη-   χρεοκόπησε πολιτικά και στρατιωτικά με τον πόλεμο του 1897 ή μαύρο '97 -την πρώτη πολεμική εμπλοκή της πατρίδας μας εξήντα επτά χρόνια μετά την απόκτηση της ανεξαρτησίας της που δοκιμάστηκε ο πολεμικός της μηχανισμός αλλά και η ορμή της-   που ξεκίνησε εξαιτίας του Κρητικού ζητήματος, υποδαυλίστηκε απ’ το λαϊκιστή Δεληγιάννη,  παρακινήθηκε απ' την «Εθνική Εταιρεία» και τελικά οδήγησε τον απαρασκεύαστο Ελληνικό στρατό σε ταπεινωτική ήττα.
Το τέλος αυτού  του πολέμου σύντροφοι γράφτηκε στην Πόλη στις  22 Νοεμβρίου του 1897 με τρόπο ταπεινωτικό για τους Έλληνες, τη περηφάνεια τους  και το Έθνος αφού έχασαν πολλές απ’ τις ελευθερίες για τις οποίες αγωνίστηκαν το ’21 μιας κι η πατρίδα μας υποχρεώθηκε  να τεθεί σε Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο –για να ξοφλήσει δάνειο που έλαβε για ν’ αποζημιώσει πολεμικά τη Τουρκία και να κρατήσει τη Θεσσαλία πού 'χε χάσει στη μάχη-   και  να εκχωρήσει πηγές των δημοσίων εσόδων της –τα περίφημα μονοπώλια στο τσιγαρόχαρτο, στο αλάτι, στο πετρέλαιο, στον καπνό, στα σπίρτα, στα τραπουλόχαρτα,στα τελωνεία και στο χαρτόσημο - στους πιστωτές της που διατηρήθηκαν μέχρι την είσοδο της χώρας μας στην ΕΟΚ το 1981.
Όμως από την άλλη οι Τούρκοι –σίγουρα ρόλο σ’ αυτό παίξαν και οι σφαγές των Αρμενίων του 1896-97- φύγαν απ’ τη Κρήτη, που  απέκτησε την αυτονομία της το 1898  κι αυτό ήταν το  πρώτο σκαλί για την τελική της ενσωμάτωσή  στην Ελλάδα το 1913.
Κι επειδή πολλοί φόρτωσαν όλα τα δεινά της εποχής που ταπεινά εξιστορούμε στην «Εθνική Εταιρεία» θέλω - σε συνάρτηση και με τα ραγδαία γεγονότα που ακολούθησαν να γράψω τούτο…..Η ίδρυση της «Εθνικής Εταιρείας» ήταν μια ιστορική αναγκαιότητα που αντανακλούσε την έντονη λαϊκή δυσφορία και αγανάκτηση για την  απροθυμία της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας να αναλάβει δράση. Και σίγουρα η ίδρυση της έγινε αφορμή να ενωθούν και να συνεργαστούν για πρώτη φορά διανοούμενοι και στρατιωτικοί με σκοπό την υλοποίηση των  Εθνικών οραμάτων, της «Μεγάλης Ιδέας». Και είναι γεγονός αναμφισβήτητο αγαπημένοι μου σύντροφοι ότι όλοι οι πολιτικοί - ακόμα κι ο Διάδοχος Κωνσταντίνος- αποκλείστηκαν.
Κι αν κάποιος με ρωτούσε ρε Μπαγάσα, τι επιτέλους πρόσφερε αυτή η «Εθνική Εταιρεία»; 
θα έγραφα τα εξής,
Πρώτα-πρώτα  ανάγκασε την κυβέρνηση  Θεοτόκη ν' ασχοληθεί -όπως ήταν υποχρεωμένη άλλωστε- µε τον εκσυγχρονισμό του στρατού μας παρακινώντας ταυτόχρονα τους Εθνικούς ευεργέτες να διαθέσουν χρήματα. Κι είναι γεγονός ότι γρήγορα ο στρατός άρχισε να εκπαιδεύεται, να οργανώνεται, αλλά και να εξοπλίζεται σοβαρά, ώστε  να μπορέσει ν' ανταποκριθεί στη δύσκολη Εθνική του αποστολή, αλλά και να ξεπλύνει τη ντροπή του μαύρου ‘97.....Μετά η «εθνική Εταιρεία» ήταν ο πρωτεργάτης κι ο προπομπός του Μακεδονικού Αγώνα…..Τα μέλη της υπήρξαν οι πρωτεργάτες του κινήματος στου Γουδή το 1909 που ήταν σωτήριο για το Έθνος…..Τέλος, διατήρησε  υψηλό το Εθνικό φρόνημα τ' αποτελέσματα του οποίου φάνηκαν λίγο μετά, στους Βαλκανικούς του 1912-13, τότε που η πατρίδα μας διπλασιάστηκε.....Κλείνοντας οφείλω να γράψω ότι για τους λάτρεις της εποχής η Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού έχει εκδώσει το βιβλίο «Ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897», Αθήνα 1993, όπου καταγράφονται και αναλύονται διεξοδικά όλα τα πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα.
2. Στις 5 Οκτωβρίου του 1912, ημέρα που η πατρίδα μας κήρυξε τον πόλεμο στους Οθωμανούς η Ι Μεραρχία διοικούσε τρία Συντάγματα πεζικού, ένα Σύνταγμα πεδινού πυροβολικού, ένα Λόχο μηχανικού, χειρουργεία και Μοίρες νοσοκόμων, εφοδιασμού και πυρομαχικών. Διοικητής της τότε ήταν ο Υποστράτηγος Εμμανουήλ Μανουσογιαννάκης (Ίμπρος Σφακίων 1853 - Πάτρα 1916 Στρατιωτικός, απόφοιτος της ΣΣΕ και πολιτικός…..Το 1897 Ταγματάρχης στήριξε την επανάσταση στα Χανιά…..Το 1909 ανέλαβε υπουργός Στρατιωτικών της κυβέρνησης Ράλλη…..Το 1911 τοποθετήθηκε διοικητής της Ι Μεραρχίας την οποία διοίκησε και στους δύο Βαλκανικούς πολέμους…..Τον Μάιο του 1913 προήχθη σε Αντιστράτηγο, διοίκησε συγκρότημα Μεραρχιών -Ι & VΙ Μ. ΠΖ- με το οποίο κατατρόπωσε τους Βουλγάρους στο Λαχανά…..Με τη λήξη των Βαλκανικών πολέμων  τοποθετήθηκε πρώτος Διοικητής του νεοϊδρυθέντος τότε Β΄ Σώματος Στρατού στην Πάτρα.)
Και το Έπος των Βαλκανικών πολέμων ξεκίνησε!!!
Πώς όμως φτάσαμε ως εκεί;
Ο Πρωθυπουργός Βενιζέλος κι ο Διάδοχος Αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία μας ηγέτες δεν αγαπήθηκαν απ’ το λαό, όσο αυτοί στους Βαλκανικούς Πολέμους.
Αθήνα, Πολεμικό Μουσείο. Απ΄ την επίσκεψη του ΜΠΑΓΑΣΑ το Πάσχα του 2010.
Μετά την ήττα του 1897 αγαπημένοι μου σύντροφοι  η απαίτηση για την αναδιοργάνωση του στρατού ήταν καθολική….. Κι είναι γεγονός το ότι η κυβέρνηση Θεοτόκη, έκανε πολλά και σημαντικά για την ανανέωση του πολεμικού υλικού και για την καλύτερη οργάνωση των ενόπλων δυνάμεων. Και σήμερα είναι κοινά αποδεκτό ότι χάρη και σ’ αυτή την προετοιμασία η πατρίδα μας σε διάστημα μικρότερο από οκτώ μήνες διπλασιάστηκε.....Αρχικά ιδρύθηκε το Ταμείο Εθνικής Άμυνας για τον εφοδιασμό του στρατού ενώ  παράλληλα δόθηκε προτεραιότητα στην εκπαίδευσή του…..Παραγγέλθηκαν κι  αποκτήθηκαν 100.000 Μάνλιχερ, 10 πλήρεις Πυροβολαρχίες ταχυβόλων τύπου Σνάϊντερ, 7.000 αραβίδες και 6 οπλοπολυβόλα με τα ανάλογα φυσίγγια ενώ  εξασφαλίστηκαν υλικά για την επιστράτευση ενός στρατού τουλάχιστον 60.000 ανδρών…..Ο εξοπλισμός λοιπόν κι η αναδιοργάνωση αναπτέρωσαν το ηθικό του στρατεύματος κι η συνεχής εκπαίδευση αύξησε κατακόρυφα το αξιόμαχο του. 
Ταυτόχρονα το 1906 αγοράστηκαν έξη  αντιτορπιλικά τύπου «θύελλας». (ΑΕΤΟΣ, ΛΕΩΝ, ΠΑΝΘΗΡ, ΙΕΡΑΞ, ΚΕΡΑΥΝΟΣ και ΝΕΑ ΓΕΝΕΑ), με σύγχρονο εξοπλισμό και ταχύτητα που έφτανε τα 32 νμ…..Το 1910 –με βάση το κληροδότημα του Εθνικού Ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ- αγοράστηκε το ομώνυμο θωρηκτό –ο κυρίαρχος και απελευθερωτής του Αιγαίου- ενώ ακόμα κατασκευαζόταν στα ναυπηγεία του Ορλάντο, στην Ιταλία. Τέλος αποκτήθηκε το υποβρύχιο «ΔΕΛΦΙΝ», το πρώτο που χρησιμοποιήθηκε παγκόσμια σε πολεμικές επιχειρήσεις και κατέπλευσε στο Ναύσταθμο τον Οκτώβριο του 1912. 
Το συλλαλητήριο στις 14 Σεπτεμβρίου του 1909 ή σωστότερα η στήριξη των λαϊκών και μικροαστικών στρωμάτων της πρωτεύουσας στον «Στρατιωτικό Σύνδεσμο» και στο Κίνημα.
Όμως δεν έφταναν αυτά!!!.....Γιατί παρά την πετυχημένη αναδιοργάνωση του στρατού, η γενική κατάσταση της πατρίδας μας μόνο ρόδινη δεν ήταν…..Άτολμες κυβερνήσεις, ανήμπορες να χειριστούν σοβαρότατα Εθνικά θέματα με κυρίαρχα το Μακεδονικό και το Κρητικό…..φτώχεια, διαφθορά και άδικη φορολογία, τέλμα στην παιδεία, ανύπαρκτη δικαιοσύνη…..Όλ’ αυτά οδήγησαν στου Γουδή, το 1909.
Και είναι γεγονός αγαπημένοι μου σύντροφοι ότι όλες οι επέτειοι στρατιωτικών κινημάτων και πραξικοπημάτων ξυπνάνε μνήμες άσχημες –ειδικά στους συμπατριώτες μας- γιατί συνήθως συνδέονται με την επιβολή δικτατορίας ή  αντιμετωπίζονται – δίκαια ίσως- σαν εκτροπή…..Όμως, το στρατιωτικό κίνημα στου Γουδή  απέκτησε ευρεία κοινωνική συναίνεση στην εποχή του, πολλοί ιστορικοί το ερμήνευσαν σαν «αστική επανάσταση» και τελικά –μας αρέσει ή όχι- κατέληξε να εκσυγχρονίσει πραγματικά την πατρίδα μας με μπροστάρη το Βενιζέλο…..Ουσιαστικά το κίνημα στου Γουδή  εδραιώθηκε και δικαιώθηκε από την επόμενη ημέρα της επικράτησης του και σήμερα λίγοι θυμούνται ότι αρχηγός του Στρατιωτικού Συνδέσμου ήταν ο Συνταγματάρχης Νικόλαος Ζορμπάς, οι πάντες  όμως θυμούνται ότι ο Σύνδεσμος κάλεσε το Βενιζέλο, ν' αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας…..Κι αν κι η ιστορία σήμερα δεν τ’ ονομάζει «επανάσταση», το κίνημα στου Γουδή  υπήρξε πραγματικά επαναστατικό, γιατί ήταν ο καταλύτης για μια σειρά επαναστατικών αλλαγών και κυρίως γιατί σφράγισε μια εποχή της πατρίδας μας και εγκαινίασε μια άλλη. 
3. Και ξεκινώντας απ’ τη Μελούνα οι άντρες της Μεραρχίας επιτέθηκαν και κατέλαβαν –δύσκολα είναι η αλήθεια- την Ελασσόνα, προέλασαν νικηφόρα απ’ το Σαραντάπορο, απελευθέρωσαν τη Κοζάνη και τη Βέροια κι από τα Γιαννιτσά μπήκαν θριαμβευτές στη Θεσσαλονίκη…..ο διπλασιασμός της πατρίδας μας είχε ξεκινήσει!!! 
Στις 5 Οκτωβρίου του 1912 αγαπημένοι μου σύντροφοι  ο Έλληνας πρεσβευτής στην Πόλη επέδωσε ανακοίνωση στην Οθωμανική Αυτοκρατορία που αφορούσε την διακοπή των διπλωματικών σχέσεων των δύο κρατών και την κήρυξη πολέμου…..Την ίδια στιγμή περίπου ογδόντα πέντε χιλιάδες ετοιμοπόλεμοι Έλληνες στρατιώτες κοντά στη Μελούνα  περίμεναν οδηγίες…..το Έπος ήταν έτοιμο να ξεκινήσει. 
Καλοί μου σύντροφοι, οι Βαλκανικοί πόλεμοι ήταν μια μεγάλη περιπέτεια…..Πολιτική, διπλωματική, κοινωνική, αλλά κυρίως και πρώτιστα στρατιωτική…..Κι επειδή τα πολεμικά γεγονότα τις περισσότερες φορές υποτιμούνται, έχω να δηλώσω τούτο!!! Οι Βαλκανικοί πόλεμοι ήταν κυρίως…..πόλεμοι και τα πολεμικά τους γεγονότα πρέπει να κατέχουν θέση πρωταρχική στην Εθνική μας μνήμη. Κι επειδή δυστυχώς τα γεγονότα αυτής της δεκάμηνης εποποιίας τείνουν να εξαφανιστούν απ’ τη μνήμη των σημερινών Ελλήνων, σ’ αυτά θα επιμένω πάντοτε, γιατί σ’ αυτά ενωμένος ο Ελληνικός λαός σαν στρατιωτική δύναμη είχε πρωταγωνιστική παρουσία. 
Τούρκικα ενθύμια ή λάφυρα απ’ τους Βαλκανικούς πολέμους όπως εκτίθενται σήμερα στο Στρατιωτικό μουσείο Της Καλαμάτας.....Εκεί πήγα με τη Τασία το καλοκαίρι του 2010.
«Μετά τετράωρο αγώνα, η Ίη μεραρχία βοηθουμένη υπό της ΙΙας εξεδίωξε τον εχθρόν εκ των παρά την Ελασσόνα οχυρωματικών αυτού θέσεων και κατέλαβαν ταύτην. Η ΑΒΥ ο Διάδοχος διηύθυνεν αυτοπροσώπως τον αγώνα. Ο Επίδοξος έλαβεν το βάπτισμα του πυρός. Ο Στρατός έδειξεν ορμήν και γενναιότητα απαράμιλλον. Περί των απωλειών, ελλείπουσιν ακόμη ακριβείς πληροφορίαι. Πάντως δεν είναι μεγάλαι». Το τηλεγράφημα του  Αρχηγού του Επιτελείου Δαγκλή που γνωστοποίησε στην Ελληνική κυβέρνηση την απελευθέρωση της Ελασσόνας. Ήταν 6 Οκτωβρίου του 1912, ημερομηνία ορόσημο αφού υποδηλώνει την ημέρα που απελευθερώθηκε απ’ τους Τούρκους η πρώτη Ελληνική πόλη.....Μια νικηφόρα μάχη σύντροφοι που άνοιξε για τα καλά το δρόμο της απελευθέρωσης και άλλων Ελληνικών πόλεων και περιοχών. 
Από την επίσκεψη του ΜΠΑΓΑΣΑ στην επετειακή έκθεση των Βαλκανικών πολέμων στο δήμο του Πειραιά –όπου εκτός των άλλων γνώρισα και τη γλυκύτατη Κατερίνα, όμως αυτό σύντροφοι είναι μια περιπετειώδης αλλά άλλη ιστορία- τον Οκτώβριο του 2012. 
Το ξημέρωμα της 9ης Οκτωβρίου 1912 λοιπόν, η Στρατιά Θεσσαλίας με τις ΙΙη, ΙΙΙη και VIη Μεραρχίες στο κέντρο, την Iη Μεραρχία στα δεξιά, το απόσπασμα Κωνσταντινόπουλου στο άκρο δεξιά, την IVη , Vη Μεραρχία και τη Ταξιαρχία Ιππικού στ' αριστερά και το απόσπασμα Γεννάδη στο άκρο αριστερό εξόρμησε για την εκπόρθηση των Στενών του Σαρανταπόρου -θέση εκ φύσεως οχυρή- και την συντριβή του Τουρκικού στρατού. 
Ο Έλληνας στρατιώτης στους Βαλκανικούς πολέμους…..Στρατιωτικό μουσείο Καλαμάτας.
Οι Έλληνες  στρατιώτες λοιπόν όλη την ημέρα της 9ης Οκτωβρίου κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες, αντιμετωπίζοντας όχι μόνο έναν ισχυρά οργανωμένο αντίπαλο, αλλά και τις δυσχερέστατες εδαφικές και καιρικές συνθήκες…..Κινήθηκαν λοιπόν σαν λαβίδα εφαρμόζοντας έναν υπερκερωτικό ελιγμό προς τα Σέρβια, όμως προέλασαν δύσκολα γιατί είχαν ανεπαρκή υποστήριξη αλλά και γιατί τα πυρά του Τουρκικού πυροβολικού ήταν καταιγιστικά. 
Όμως οι Τούρκοι τη νύχτα την κοπάνησαν εκμεταλλευόμενοι τις κακές καιρικές συνθήκες…..και την κοπάνησαν τόσο βιαστικά και με τόσο πανικό προκειμένου ν’ αποφύγουν την περικύκλωση που όχι μόνο εγκατέλειψαν τα κανόνια τους –λάφυρα πολύτιμα για το στρατό μας- αλλά ξέχασαν κι ένα Τάγμα.
Την άλλη μέρα που οι Έλληνες αντιλήφτηκαν την Τουρκική υποχώρηση, κινήθηκαν και πέτυχαν να κυριεύσουν ολόκληρο σχεδόν το Πεδινό Πυροβολικό, άφθονο πολεμικό υλικό των Τούρκων αλλά και να αιχμαλωτίσουν περιορισμένο αριθμό αποκομμένων τμημάτων και ανδρών.....Η IVη Μεραρχία κινήθηκε γρήγορα και  κατέλαβε άθικτη τη γέφυρα του Αλιάκμονα.
Έτσι τελείωσε η διήμερη μάχη  του Σαρανταπόρου, η γρήγορη και νικηφόρα έκβαση της οποίας -παρά τα λάθη και τις απώλειες- αύξησε το ηθικό του Στρατού μας αλλά κυρίως υπήρξε το κλειδί που άνοιξε διάπλατα τις πόρτες για την απελευθέρωση στη συνέχεια της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας.....Ο δρόμος για τα Ελληνικά στρατεύματα ήταν πλέον ανοιχτός και η προέλαση τους ταχεία προς τη συμπρωτεύουσα…..και παρέα με τη γνωστή σε όλους μας διαφωνία Κωνσταντίνου Βενιζέλου -που για πολλούς αποτελεί την απαρχή του Εθνικού διχασμού- στις 10 Οκτωβρίου απελευθερώθηκαν τα Σέρβια, στις 11 απελευθερώθηκε η Κοζάνη και τις 16 Οκτωβρίου η Βέροια.....Το μόνο εμπόδιο πια για τη Θεσσαλονίκη ήταν τα Γιαννιτσά, πόλη τότε ιερή για τους Τούρκους. 


4. Η Ι Μεραρχία αποτελούνταν τότε κυρίως από Θεσσαλούς –μαχητές ικανότατους- κι όταν τελικά τα πνεύματα ηρέμησαν κι αποφασίστηκε η κατάληψη της Θεσσαλονίκης ο Διάδοχος απαίτησε να έχει μαζί του τη «Σιδηρά Μεραρχία των Θεσσαλών» μια επωνυμία που μέχρι σήμερα ακολουθεί τη Μεραρχία…..Η Μεραρχία δε συμμετείχε στη νικηφόρα μάχη των Γιαννιτσών που έκρινε ουσιαστικά τον πόλεμο στη Μακεδονία παραμένοντας εφεδρεία.